Chianti Classico 2017, Castell'in Villa

Vers fruit en verse eik : dat is wat je ruikt als je je neus in een vatstaal van jonge Pauillac steekt.  Proef je dezelfde wijn na 20 jaar of meer op fles en de bedwelmende aroma’s van een sigarenkist vol met de duurste havanna’s komen je tegemoet.  De magie van mooie oude wijnen ontstaat wanneer het jonge primaire fruit langzaam overgaat in sublieme tertiaire toetsen.  Wijn draait niet alleen rond fruit.  Enkel fruit kan snel vermoeien.  Complexe wijnen worden gekenmerkt door een schier eindeloos pallet aan aroma’s die het register van fruit ver overstijgen (bloemig, kruidig, …).  Denk maar aan de ‘tar and roses’ van grote Barolo :  een waanzinnige combinatie van donkere, aardse toetsen (teer) en dartele bloemige tonen (rozen).  Viooltjes is de signatuur van de iconische Romanée wijnen ( Romanée-Conti, Romanée-Saint-Vivant, La Romanée).  Verwelkte rozen vind je enkel in de  grootste Grenache wijnen zoals Rayas.

Maar natuurlijk moet onderliggend het fruit wel aanwezig zijn. Op een bepaald moment geraakten traditionele wijnstijlen in onmin omdat traditie veelal synoniem was geworden van slordigheid en verval.  Magere wijnen (door hoge opbrengsten) die te lang op vieze vaten werden verouderd tot het geraamtes werden nog voor ze op fles gingen.  Moderne Barolo , zelfs met al zijn excessen (waar we nu graag lacherig over doen), was voor velen een verademing :  eindelijk wat fruit, wat drinkplezier !  Moderne Rioja kon wijnliefhebbers terug overtuigen dat er meer was dan vloeibare Amerikaanse eik.  Ook in de kunst zie je dat nieuwe stijlen opduiken wanneer de traditie in verval geraakt en repetitief, uitgeblust en levenloos wordt.  Maar dat doet absoluut niets af van de grootsheid van de echte oude meesters.  Moderne kunstenaars steken de draak met wat net voor hen komt maar hebben de grootste bewondering voor de monumenten uit de kunstgeschiedenis. 

Een klein aantal wijnbouwers kiest bewust om te blijven werken volgens het beste wat de traditie te bieden heeft.  Zo een ‘oude meester’ in de Chianti Classico zone is prinses Coralia Pignatelli della Leonessa.  Samen met haar man, een telg uit een roemrijke aristocratische familie, kocht ze in 1968 een middeleeuws gehuchtje genaamd Castell’in Villa in het dorpje Castelnuovo Berardenga. Jammer genoeg overleed in 1985 haar man en stond ze er helemaal alleen voor.  Opgeven staat niet in de woordenboek van deze koppige, trotse dame en ze besloot er het beste van te maken.  Enkel Sangiovese van verzorgde wijngaarden met kleine opbrengsten.  De ‘gewone’ Chianti Classico gaat niet minder dan twee jaar op grote Slavonische eiken vaten (botti) , dan één jaar op inox kuipen en meestal nog een jaar op fles. De Riserva, een selectie van de beste percelen, gaat voor drie jaar op botti !

Castell’in Villa is absoluut niet bekend bij het grote publiek maar wel een lievelingswijn van grote kenners van de Chianti Classico zone.  Om een recent voorbeeld te geven :  Walter Speller, de expert van Italiaanse wijnen op de Jancis Robinson website, waagde zich onlangs aan een classificatie van de beste Chianti’s en in zijn A klasse van de beste ‘Grand Crus’ staan drie domeinen :   Montevertine ( Pergole Torte ),  Isole & Olena (Cepparello) en Castell’in Villa (Chianti Classico en Chianti Classico Riserva).  Over zo een classificatie kan je eindeloos discuteren maar het bewijst wel hoe hoog sommige experten Castell’in Villa inschatten.

Deze traditionele stijl van Chianti is uiterst zeldzaam geworden en vraagt wat meer aandacht.  Minder explosief fruit, minder onmiddellijke charme misschien maar als je de wijn tijd en ruimte geeft ontdek je zoveel lagen, zoveel complexiteit. Een wijn die niet gemaakt is voor een tijdperk waarin vijf seconden na de eerste slok het definitieve vonnis op Vivino staat.  Het loont echt de moeite om je oordeel even uit te stellen, rustig de tijd te nemen om te proeven en dan te ervaren hoe een wijn openbloeit in contact met de lucht.  ‘Slow wine’ vraagt om ‘slow tasting’.  In het glas ontvouwt zich dan een boeiend verhaal dat we, gezien het over een prinses gaat die in een middeleeuwse toren woont, gerust een sprookje mogen noemen.