Chianti Classico 2014, Riecine

“Er bestaan geen slechte jaren meer”. Dat hoor je af en toe, meestal als er een zwakke jaargang moet verkocht worden. Vooral in Bordeaux , met het jaarlijkse primeur circus, verstaat men de kunst om de waarheid zodanig te verbloemen en in te pakken dat je er bijna zou in geloven. De ultieme waarheid schuilt echter in de fles (in vino veritas !) en je hoeft maar een reeks Bordeaux uit 2013 te proeven om te weten dat er nog steeds slechte jaren bestaan. Natuurlijk maakt de technische vooruitgang en de strengere selectie (minder Grand Vin, meer tweede wijn) dat de wijnen drinkbaar zijn en niet de catastrofe die een zelfde millésime in de jaren zeventig zou betekenen. Slechts enkele wijnboeren waren moedig genoeg om géén Grand Vin uit te brengen (zoals Le Pin en enkele mindere goden). Er bestaan kleinere jaren waarin de wijnen lichter maar wel lekker zijn (zoals 2012 en 2014 in Bordeaux) maar dus ook nog altijd slechte jaren. Uitzonderingen op de regel kunnen natuurlijk altijd en zelfs in 2013 vind je enkele zeldzame aangename verrassingen.

Na de onheilspellende berichten over regen tijdens de oogst van 2014 in Italië waren we op het ergste voorbereid. Als je het geluk hebt om enkel met uitstekende wijnbouwers te werken dan valt het meestal nogal mee. In moeilijke jaren doen die namelijk extra hun best om te tonen wat ze kunnen. Toch proef je in een aantal wijnen het gebrek aan intensiteit. Beter dan verwacht echter was de kwaliteit van de Nebbiolo in Piemonte. Omdat Nebbiolo zo laat rijpt kon de zon in de tweede helft van september nog wat goed maken. En zo kan 2014 verrassen met lichtere maar wel elegante en smakelijke Nebbiolo (bij de topdomeinen). De grootste verrassing kwam bij Riecine in Toscane. De laatste jaren werd de stijl van Riecine sowieso fijner en fijner. Zuivere Sangiovese (géén maquillage met Merlot, …) op 500 meter hoogte in het dorpje Gaiole brengt frisheid en reliëf. Biologische cultuur versterkt de mooie zuren en zorgt voor bescheiden rendementen. Nieuwe eik werd nooit gebruikt maar de evolutie naar grotere (oude) vaten en naar betonnen kuipen (van de uitstekende Franse producent Nomblot) accentueert het zalige fruit. En dan geschiede in 2014 een klein mirakel : de Sangiovese die in een goede Brunello di Montalcino meestal rond de 14.5 % vol draait en in een goede Chianti rond de 13.5 % bereikte slechts 12.5 % vol. En toch proeft alles rijp. De héél lichte kleur laat op het eerste zicht verdunning vermoeden. Tot je een slok neemt en het plots lijkt alsof je in een sappige, zoete kers bijt. Aromatisch intens. Fijn als kantwerk. Lijkt gewichtloos maar ontploft als een smaakbom. Een Chianti zoals je die nog nooit geproefd hebt.