Lou Coucardié 2020 Costières de Nîmes, Domaine Gassier

Michel Gassier is net als Jean-Marc Lafage een gepassioneerde wijnbouwer met een voorliefde voor prachtige terroirs.  Beiden maken ze ook grotere hoeveelheden goed gemaakte ‘commerciële’ wijn die geld in het laatje brengen.  Maar hun hart ligt bij hun beste terroirs en hoe ze die zo intact en evenwichtig mogelijk op fles kunnen brengen.  Beiden maken ze ook kleine hoeveelheden duurdere microcuvées maar het exclusieve en beperkte gaat hen niet zo goed af.  Genereuze persoonlijkheden willen geven en delen met zoveel mogelijk mensen.  Als je de schoonheid van je streek wil bezingen wil je een zo ruim mogelijk publiek bereiken en niet een kleine kring van ingewijden.

Michel belichaamt de Costières de Nîmes regio en zijn geliefde Camargue streek.  Hij bezit twee domeinen : Château de Nages en Domaine Gassier.  De bodem van Ch. de Nages lijkt op die van Châteauneuf du Pape :  rolkeien (galets roulés) bovenop rode klei.  Dat geeft een klassieke Costières de Nîmes stijl met weelderig fruit en zuiderse persoonlijkheid. Lekker wel maar zo vind je veel wijnen in de zuidelijke Rhône. Op het Domaine Gassier, dat heel dicht bij de Camargue ligt, vind je een bijzondere terroir.  Aan de oppervlakte ziet het er nochtans gelijkaardig uit met een zee van rolkeien. Maar het geheim schuilt in de ondergrond.  In plaats van rode klei krijg je een ‘millefeuille’ van kalk of krijt en ‘safres’ (sable compacté). We weten dat Grenache op zand een grote finesse geeft (het grote voorbeeld is natuurlijk Ch. Rayas) terwijl kalk/krijt voor mineraliteit en frisheid zorgt.  Rode wijnen dus met elegantie, sappig fruit maar ook frisheid en zelfs een subtiele mineraliteit.  In de betaalbare Nostre Païs (14.90 €) toont zich dat evenwicht in een zachtheid en rijpheid die nooit vermoeiend aanvoelt.

De grootste verrassing is misschien wel de klasse van de witte wijnen.  Evenwichtige witte wijnen maken in het zuiden is niet zo eenvoudig en het opwarmende klimaat helpt natuurlijk niet echt.  Grenache Blanc kan goed tegen de warmte en zorgt voor een rijke textuur maar heeft lage zuren.  Viognier zorgt voor prachtige aroma’s en een flamboyante persoonlijkheid maar alles te noorden van Condrieu loopt het risico op een gebrek aan frisheid.  Mooie Roussanne kan een bom van exotische weelderigheid zijn maar ook olieachtig en zwaar. Clairette en Marsanne vallen mee qua zuren maar zonder overschot.  Interessante lokale druiven met frisheid zijn Bourboulenc, Picpoul, Carignan Blanc en eventueel ook Rolle/Vermentino. 

De witte topcuvée Lou Coucardié combineert de aromatische rijkdom van de Viognier (30%) met de rijke textuur van de Roussanne (40%) en Grenache Blanc (20%), afgerond met wat Clairette (10%).  Gegist en verouderd op 500 liter vaten met gedeeltelijk nieuwe eik (20%).  Grote concentratie, hoge smaakintensiteit, complex en diep.  Maar, en dat maakt alle verschil, dankzij de unieke kalk/krijt terroir ook doorspekt met voldoende frisheid en discrete mineraliteit.  Het doet deugd om terug eens een evenwichtige RIJKE witte wijn te vinden.  We houden absoluut van frisheid en mineraliteit en het mag zeker strak en slank zijn. Maar soms heb je ook eens zin in generositeit en weelderigheid.  Dat de slinger niet teveel moet doorslaan is een gevoel dat blijkbaar niet alleen bij ons leeft.  In een commentaar bij het proeven van een Meursault 1°Cru, Bâtard Montrachet en zelfs Montrachet van topwijnbouwers liet Antonio Galloni (Vinous)  zich in een onbewaakt moment ontvallen :  “The whites, they were all delicious but I must admit I find many whites too lean these days”  Meursault stond vroeger synoniem voor boterige vetheid.  Bâtard Montrachet is normaal één van de rijkste wijnen van de planeet.  En als je meer dan 1000 euro betaalt voor die fles Montrachet en het eerste woord dat uit je mond komt na het proeven is ‘lean’ dan zou dat vermoedelijk snel door een grote vloek gevolgd worden !  Wie zich niet laat verblinden door prestigieuze etiketten kan rijkheid en diepte vinden op onverwachte plekken, zoals een unieke terroir op het randje van de Camargue. Sommige grote namen scheppen zo hoge verwachtingen dat ze die zelden kunnen inlossen.  Het zijn bijna altijd onbekende wijnen die nog je stoutste verwachtingen kunnen overtreffen.